|
Elkaars geloofstaal aanreiken
Elkaars geloofstaal aanreiken
(Overgenomen uit Kerkinformatie, mei 2016)
Laatst hoorde ik het weer eens iemand zeggen: ‘Ik beleef soms meer van God wanneer ik iemand omhels of een wandeling door de natuur maak, dan wanneer ik in een kerkdienst zit.’ Aan die ervaring wil ik niets afdoen. Ook ik maak wel eens een kerkdienst mee waarin ik niet bijzonder gesticht word. En ook ik heb momenten in het dagelijks leven waarin ik iets van God ervaar. Waar ik me wel tegen verzet, is de suggestie dat we eigenlijk geen kerk of geloofsgemeenschap nodig hebben om te kunnen geloven. Daar geloof ik namelijk helemaal niets van. Had ik geen geloofstaal en stond ik niet in een traditie, dan zou ik mijn dagelijks leven anders beleven dan ik nu doe.
In ons traject ‘Kerk 2025’ willen we als Protestantse Kerk in Nederland ‘back tot basis’ gaan. Waar gaat het om in de kerk? Zijn onze vormen dienend aan de inhoud? Daar hoort bij dat ook we erkennen dat er nieuwe vormen nodig zijn.
Vanuit het categoriaal pastoraat krijgen we deze maanden voortdurend te horen dat we niet moeten vergeten dat er meer kerk is dan alleen in plaatselijke gemeenten. En in mijn ogen zouden daar wel eens belangrijke handreikingen kunnen liggen.
Ik herinner me uit de tijd dat ik studentenpastor was, hoe verfrissend deze vorm van kerk-zijn was. Iedere student met wie ik aan de bar zat, wist dat ik dominee was. Maar omdat we elkaar in een bijzondere setting troffen, konden tal van onderwerpen aan de orde komen, die zondagochtend in de kerkbanken net iets minder gemakkelijk gedeeld worden. Ik heb ervan geleerd juist die onderwerpen toch ook maar op zondag aan de orde te stellen. Bij justitiepastores en krijgsmachtpastores herken ik vergelijkbare ervaringen. In de rauwheid van hun werk is kerk-zijn zelden saai en krijgen geloofswoorden als vanzelf een bijzondere lading mee. Pastores in de gezondheidszorg doorleven de kwetsbaarheid van het bestaan. Dovenpastores weten wat het is om aan een inclusieve samenleving te moeten werken. Schipperspastores kennen de taal van mensen onderweg. Er is meer kerk dan in plaatselijke gemeenten alleen. Kerk kun je op tal van plekken zijn met elkaar. De ervaringen die in categoriaal pastoraat worden opgedaan, zijn daar sprekende voorbeelden van en zouden we in het geheel van de kerk nog veel beter kunnen benutten. Nieuwe vormen worden ons dan zomaar aangereikt.
Zonder vormen gaat het echter niet. Laten we daar ook helder over zijn. En laten we het ter harte nemen. We hebben het nodig dat we elkaar geloofstaal aanreiken om geloofservaringen te kunnen duiden in ons bestaan. En wanneer we willen dat generaties na ons opnieuw iet van God kunnen ervaren, dan zal het voor hen nodig zijn dat zij – op welke plek en in welke vorm dan ook – aan kunnen sluiten bij een gestalte van het lichaam van Christus.
Ds. Karin van den Broeke, voorzitter Generale Synode
|
